Louise en hiver

Het zomerseizoen in een kleine Bretonse badplaats loopt ten einde. Elk jaar brengt Louise hier haar zomer door tussen de gezinnen en spelende kinderen. Zoals het een oude dame betaamt, moppert ze af en toe wat in zichzelf over de drukte op het strand. Dan mist ze het laatste boemeltje van het seizoen en is ze ineens de enige overgebleven mens in het stadje. Met de gedachte dat één van haar kinderen haar wel zal missen en op zal halen, bouwt ze een hutje op het strand. Terwijl het winter wordt, krijgt de film een steeds meer zomers karakter. Opgegroeid in deze omgeving komen vele jeugdherinneringen weer boven. Ze onderzoekt haar omgeving, verzamelt haar eten en lijkt zich nergens (meer) zorgen over te maken. Haar nieuwe leven lijkt daarmee niet alleen een metafoor voor het einde, maar ook voor een levensgevoel en – wijsheid om naar te verlangen. Een prachtige, en ook wonderschoon getekende ode aan het leven, aan het ouder worden en aan de overgave.